یعنی همه ی کسانی که توی ته ذهنت هم حساب کرده بودی کاری از دستشون برنمی یاد و آدم میشه مثل یه پرکاه توی باد،
بی هیچ پشتوانه ای ،بی هیچ امیدی به کسی .
اون لحظه تو یه موقعیتی گیر میکنی که فقط می تونی اروم سرتو بالا بگیری و رو به آسمون بگی :
خدایا خودت درستش کن.
خدایا دستای ما رو قوی کن تا به واسطه تو دستای دیگرون رو محکم بگیریم.
درباره این سایت